بینش جدید در مورد تشخیص و مراقبت بهتر برای زنان با میل جنسی پایین

اختلال میل جنسی کم‌فعال (HSDD) و اختلال برانگیختگی جنسی زنان (FSAD) مسائل رایج بسیاری از زنان است که بر تمایل آنها برای فعالیت جنسی تأثیر می‌گذارد. HSDD زمانی است که یک زن انگیزه کمی برای فعالیت جنسی داشته باشد یا هیچ انگیزه ای نداشته باشد، از جمله فقدان افکار جنسی، مشکل در پاسخ به نشانه های جنسی یا اجتناب از موقعیت های جنسی. اغلب باعث ناراحتی، ناامیدی یا غم می شود. FSAD شامل مشکلات برانگیختگی یا برانگیختگی در طول فعالیت جنسی است. این شرایط می توانند با هم اتفاق بیفتند و همه چیز را چالش برانگیزتر کند.

میل و برانگیختگی جنسی تحت تأثیر تعادل بین عوامل افزایش دهنده میل (تحریک) و عوامل کاهش دهنده آن (بازداری) است. یک مطالعه جدید به چگونگی نقش این عوامل در HSDD و FSAD پرداخت. با استفاده از مقیاس بازداری جنسی (SIS) و مقیاس تحریک جنسی (SES)، محققان و متخصصان مراقبت های بهداشتی می توانند بهتر بفهمند که چه چیزی باعث ایجاد مشکل میل جنسی برای هر زن می شود.

SIS میزان احساس اضطراب یا تردید یک فرد در مورد درگیر شدن در فعالیت های جنسی را ارزیابی می کند، در حالی که SES میزان احساس هیجان یا هیجان یک فرد در اثر تجربیات جنسی را اندازه گیری می کند. استفاده از این مقیاس ها می تواند به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی کمک کند تا برنامه های درمانی شخصی را برای بهبود میل و برانگیختگی بر اساس موقعیت منحصر به فرد هر زن هدایت کنند.

مطالعه حاضر شامل 133 زن بالای 18 سال بود که برای مسائل جنسی در بیمارستانی در فلورانس ایتالیا به دنبال کمک پزشکی بودند. خانم ها یا توسط پزشک معالجشان ارجاع داده شده اند یا خودشان آمده اند. برای شرکت، زنان باید در چهار هفته گذشته فعالیت جنسی داشته باشند و تشخیص اختلال عملکرد جنسی زنان (FSD)، مانند HSDD یا FSAD داشته باشند. زنانی که مشکلات سوء مصرف مواد یا شرایط جدی سلامت روانی یا جسمی داشتند از مطالعه خارج شدند.

در طول اولین ملاقات، هر زن تحت یک ارزیابی کامل قرار گرفت که شامل بحث در مورد تاریخچه پزشکی، تجربیات جنسی، روابط و سلامت کلی آنها بود. معاینات فیزیکی مواردی مانند وزن و فشار خون را اندازه‌گیری کردند و آزمایش‌های خون سطح هورمون‌ها را بررسی کردند. زنان همچنین پرسشنامه هایی را در مورد عملکرد جنسی، ناراحتی عاطفی، سلامت روان و عادات غذایی خود پر کردند.

محققان به صورت گذشته نگر داده های تاریخچه پزشکی این زنان را ارزیابی کردند.

زیرگروهی متشکل از 55 زن که به مدت شش ماه تحت درمان با تستوسترون قرار گرفتند، با جزئیات بیشتری مورد ارزیابی قرار گرفتند تا ببینند آیا علائم آنها بهبود یافته است یا خیر.

از 133 زن، 66.2٪ معیارهای HSDD را داشتند. میانگین سنی حدود 46 سال بود که بسیاری از شرکت‌کنندگان پس از یائسگی (53.3%) و مشکلات سلامتی، از جمله بیماری‌های زنان (65.4%) و شرایط روانپزشکی (27.8%) را تجربه کردند.

این تحقیق نشان داد که نمرات خاصی مربوط به تحریک و بازداری جنسی می تواند به شناسایی HSDD کمک کند. در واقع، نویسندگان این مطالعه برش‌های امتیاز خاصی را پیدا کردند: امتیاز SIS 32.5 یا بالاتر و امتیاز SES 46.5 یا پایین‌تر می‌تواند به پیش‌بینی تشخیص HSDD با دقت معقول کمک کند.

شرکت کنندگان با نمرات SIS یا SES اختلال عملکرد جنسی بدتر و پریشانی عاطفی بیشتری را نشان دادند. عواملی مانند سن و مدت زمان رابطه بر هیجان و بازداری جنسی تأثیر گذاشت. با این وجود، نمرات SES کمتر با بهبود بیشتر در میل جنسی پس از درمان تستوسترون مرتبط بود.

در میان زنان بدون تشخیص بالینی HSDD، بسیاری از آنها هنوز علائمی از مشکلات بازداری جنسی یا تحریک را نشان می‌دهند. این نشان می دهد که اضطراب ممکن است میل جنسی را بدتر کند و چرخه ای از ترس ایجاد کند و عملکرد را کاهش دهد.

به طور کلی، این یافته ها اهمیت در نظر گرفتن مهار و تحریک را در تشخیص و درمان اختلال عملکرد جنسی نشان می دهد. به این ترتیب، نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که درمان‌هایی بر اساس امتیازات SIS و SES برای رسیدگی بهتر به نیازهای فردی زنان مبتلا به HSDD انجام شود.