مقایسه درد و ویژگی های روانی- اجتماعی و جنسی

Leen Aerts MD, PhD; Sophie Bergeron PhD; Serena Corsini-Munt MA; Marc Steben MD; and Myriam Pâquet BA

ONLINE: May 11, 2015 – The Journal of Sexual Medicine

DOI: DOI: 10.1111/jsm.12907

مقدمه

ولوودینیا – درد مهبلی مزمن در زنان – دارای نرخ شیوع حدود 8 درصدی در جمعیت کل است که همراه با مقاربت دردناک برانگيخته شده (PVD) جزء شایع ترین اختلالات در زنان غیریائسه می باشد.

در زنان مبتلا به PVD، درد در نواحی دهلیزی مهبل وجود دارد و دخول واژنی را دشوار می نماید.

موارد PVD به دو طبقه تقسیم می شوند:

• PVD اولیه (PVD1). درد از هنگام اولین تلاش های زن برای دخول واژنی شامل فروکردن تامپون رخ می دهد.
• PVD ثانویه (PVD2). درد مزمن همیشه وجود ندارد. زنان می توانند زمان هایی را به خاطر آورند که دخول بدون درد بوده است.

پژوهش های پیشین بر روی PVD1 و PVD2 نتایج ناهماهنگی داشته است که ممکن است به دلیل اندازه کوچک نمونه ها و تعداد محدود متغیرهای مورد بررسی بوده باشد.

هدف این مطالعه مقایسه جنبه های جنسی و روانی PVD1 و PVD2 در زنان غیریائسه بود.

روش ها

شرکت کننده ها پرسشنامه های زیر را جهت گردآوری اطلاعات جمعیت شناسی و داده های مربوط به سابقه پزشکی و ژینکولوژی، روابط و تجربه های جنسی تکمیل کردند:

• پرسشنامه درد مک گیل
• شاخص کارکرد جنسی زن
• مقیاس جهانی رضایت جنسی
• پرسشنامه خصلت اضطراب
• مقیاس خودکارآمدی دخول دردناک
• مقیاس فاجعه سازی درد
• پرسشنامه افسردگی بک
• شاخص جرأت ورزی جنسی هالبرت
• پرسشنامه دوسوگرایی در برابر ابرازگری هیجانی
• مقیاس سازگاری زناشویی – ویرایش شده
• مقیاس تجارب روابط نزدیک – ویرایش شده

نتایج

269 زن 19 تا 45 ساله در این مطالعه شرکت کردند. میانگین سنی آن ها 1/27 سال بود. همه زنان توسط یک متخصص زنان تشخیص  PVD را دریافت کردند. 35 درصد به PVD1 مبتلا بودند؛ 65 درصد باقیمانده به PVD2 ابتلا داشتند.

حدود 22 درصد از زنان دخول جنسی نداشتند. سی و شش درصد زیرگروهی بودند که درد را به عنوان یکی از دلایل انجام ندادن دخول جنسی عنوان کردند.

بعد از مقایسه گروه های PVD1 و PVD2، محققان هیچ تفاوت معناداری را در درد، کارکرد جنسی، رضایت جنسی، عوامل روانشناخی و عوامل ارتباطی نیافتند.

در هر حال، به طور متوسط، نمرات هر دو گروه در رده های بالینی برای کژکاری جنسی و کارکرد روانی معیوب قرار گرفت.

بحث

زنان مبتلا به PVD1 عموماً جوان تر از زنان مبتلا به PVD2 بودند. محتمل ترین دلیل این است که آنان PVD را از اولین دخول واژنی تجربه کرده بودند. محققان پیشنهاد می دهند که از آن جا که زنان مبتلا به PVD1 درد را در سنین جوانی تجربه می کنند، ممکن است «ناایمن» شوند و دیگر به سراغ ارتباط جنسی نروند.

زنان مبتلا به PVD1 در مقایسه با زنان مبتلا به PVD2 عموماً درد را برای دوزه زمانی طولانی تری تجربه می کنند که این نیز می تواند ناشی از سن پایین این زنان در ابتلا به PVD1 باشد.

سنجش افسردگی، وضعیت اضطراب، خودکارآمدی درد، فاجعه سازی و سازگاری زناشویی در زنان هر دو گروه مشابه بودند. این یافته در تضاد با مطالعات پیشین روی زیرگروه های PVD است.

دو گروه از زنان نیز در اجتناب رفتاری دخول واژنی، جرأت ورزی جنسی، دوسوگرایی در برابر ابرازگری هیجانی و دلبستگی عاشقانه مشابه بودند. محققان نوشتند: «این به این معناست که گرچه زنان مبتلا به PVD1 و PVD2 ممکن است در مورد ویژگی های زیستی- پزشکی و اتیولوژی احتمالی با هم متفاوت باشند، با وجود این پروفایل روانی- اجتماعی مشابهی را نشان می دهند.»

هر دو گروه نمرات زیر نقطه برش بالینی را برای کژکاری جنسی کسب کردند. در حالی که هیچ تفاوتی در نوع ناتوانی روانی وجود نداشت، زنان در هر دو گروه مقادیری از پریشانی فیزیولوژیکی بالینی داشتند.

محققان به چندین محدویت اشاره کردند:

• تنها زنان غیریائسه ی جوان تر از 45 سال در این بررسی شرکت داشتند، بنابراین نتایج را نمی توان به همه زنان مبتلا به PVD تعمیم داد.
• فاکتورهایی مانند تجاوز جنسی، تجاوز فیزیکی و قرص های ضدبارداری هورمونی مد نظر قرار نگرفتند.
• پرسشنامه ها ابزارهای خودسنجی بودئند، بنابراین سوگیری مطلوبیت اجتماعی می تواند وجود داشته باشد.

زنان مبتلا به انواع PVD می تواند از مداخلات روانی- اجتماعی و درمان جنسی مشابه بهره برند. محققان اضافه کردند «بنابراین، بالینگران باید بدون در نظر گرفتن زیرگروه نسبت به نیازهای جنسی و روانی- جنسی زنان مبتلا به PVD حساس باشند (از طریق نظارت بر آموزش صحیح و حمایت روانی- جنسی)».

مترجمین: فهیمه موسوی. دکتر حسین شاره