مردانی که مصرف مهارکننده فسفودی‌استراز-5 (PDE5) برای درمان اختلال نعوظ به آن ها پیشنهاد می شود اغلب سوالاتی درباره مصرف این دارو برایشان پیش می آید: آیا دارو موثر است؟ تا چه اندازه موثر است؟ آیا عوارض دارد؟ بررسی جدید منتشر شده در مجله ارولوژی اروپایی احتمالا کمک می کند تا به پاسخ این سوالات دست یابیم.
یک تیم از محققان سوئیسی و هلندی متاآنالیزی مشتمل بر 154 آزمایش انجام دادند تا دوزهای شروع درمان را تعیین نمایند.این آزمایش ها مشتمل بر 68 هزار بیمار و هفت دوز متفاوت از مهارکننده های فسفودی‌استراز-5 شامل اوانافیل، لودنافیل، میرودنافیل، سیلدنافیل، تادالافیل، یودنافیل و واردنافیل بود.

به طور کلی، مهارکننده های فسفودی‌استراز نسبت به پلاسیبو ها تاثیر بیشتری داشت. به علاوه این مهار کننده ها دارای سطح تحمل خوبی برای بخش عمده ای از نمونه بودند.
ضمن توجه به داروها و دوزهای آغازی پیشنهادی، محققان توانستند اثربخشی را در برابر عوارض مورد سنجش قرار دهند.
محققان دریافتند که سیلدنافیل 50 میلی گرم اثربخشی بهتری داشته و در عین حال بالاترین میزان عوارض را در میان همه ی دارو های مورد بررسی داشته است. بالعکس تادافیل 10 میلی گرم پایین ترین میزان عوارض و در عین حال دارای اثربخشی نسبی بوده است.
واردنافیل 10 میلی گرم و آوانافیل 100 میلی گرم اثربخشی پایین و عوارض بالایی داشتند. اثربخشی یودنافیل 100 میلی گرم حدودا به اندازه ی تادافیل 10 میلی گرم بود اما این دارو دارای میزان بالاتری از عوارض جانبی بود. معمول ترین عوارض برای این داروها سردرد، گرگرفتگی، سوء هاضمه‌ و گرفتگی بینی بودند.
محققان اظهار داشتند این اولین پژوهشی بود که میزان اثربخشی و عوارض جانبی را همزمان با هم می سنجید. آنان توضیح دادند که مطالعات مطرح شده مشخص نکرده اند که بیماران بیش از یک عارضه ی جانبی را تجربه می کنند یا خیر. همچنین، مشخص نبود که آیا اولین عارضه می توانست راه انداز عارضه ی دوم باشد یا خیر. با این وجود،  یافته های آنان توانست در سنجش نقاط قوت و ضعف  مهارکننده های فسفودی‌استراز-5 به بالینگران و بیماران کمک کند.
محققان اظهار داشتند: « متخصصین بایستی به بررسی تمایل افراد مبتلا به اختلال نعوظ نسبت به اثربخشی سریع و قوی تر همراه با عوارض جانبی بالا و یا تحمل دارویی با عوارض پایین تر بپردازند.»

مترجمین: فهیمه موسوی، دکتر حسین شاره