بی اختیاری ادراری استرسی (SUI) و بدکارکردی نعوظ (ED) از عوارض رادیکال پروستاتکتومی (خارج کردن غده پروستات) می‌باشند. شیوع بالای SUI به میزان 87% در ادبیات پزشکی گزارش شده‌است، اما نتایج می توانند تحت تأثیر روش های جراحی و تعاریف مختلف کنترل ادرار قرار گیرند. حتی با ظهور رادیکال پروستاتکتومی رباتیک، مقادیر SUI بعد از عمل بین %5 تا 48% تخمین زده می‌شوند.

متداول ترین شکل SUI بعد از رادیکال پروستاکتومی، نارسایی اسفنکتر است. وقتی درمان‌هایی مانند تغییرات سبک زندگی و تقویت ماهیچه کف لگنی موثر نیستند، اعمال جراحی از قبیل قرار دادن اسلینگ ]در این روش اغلب از طریق یک نوار و با ایجاد حالت قلاب مانند گردن مثانه را بالا می کشند[ یا اسفنکتر ادراری مصنوعی در نظر گرفته می شوند.

سیستم پیشرفته ™ نوعی از اسلینگ مردانه ی مورد پیشنهاد است و نوعاً برای بی اختیاری ادرار خفیف تا متوسط مورد توجه قرار می‌گیرد. محققان این پژوهش توضیح دادند: «عمل پیشرفته™شبکه اسفنکتر ادراری را به لگن خاصره باز می گرداند و برای به حداقل رساندن خطر آسیب بافت در حین جاگذاری طراحی می شود.

در کلینیک آن‌ها، یک بیمار تحت عمل جراحی، نوروتمزیس ]شدیدترین نوع آسیب یک عصب محیطی است که باعث فلج عضلات، فقدان حسی و اختلال عملکرد دستگاه عصبی خودکار می‌گردد.[ عصب پشتی آلت تناسلی (DNP) را تجربه نمود. DNP عصبی حیاتی برای کارکرد جنسی است، بدین دلیل که درونداد‌های حسی را از آلت تناسلی به سیستم عصبی مرکزی می‌فرستد. این انتقال دربردارنده ی نعوظ، ارگاسم و انزال می باشد.

ازآن‌جا که هیچ عارضه ی مشابهی با جاگذاری اسلینگ پیشرفته™ در ادبیات گزارش نشده است، محققان این پژوهش به سوی تعیین رابطه‌ی کالبد‌‌شناختی بین این اسلینگ ویژه مردانه و اعصاب آلتی با بکارگیری یک مدل cadaveric (کالبد‌شکافی جسد) سوق یافتند.

روش کار
جسد شش مرد قفقازی به کار گرفته شد. هیچ یک از اجساد علامتی از عمل جراحی لگنی قبلی را نشان ندادند. این مردان در زمان مرگ 70 ساله یا بالاتر بودند. اول، اسلینگ مردانه ی پیشرفته ™ در هر بدن جاگذاری گردید. سپس، لگن های خاصره از هم جدا شدند و به منظور تعیین اسلینگ، رگ‌ها و عصب های سدادی تشریح گردیدند. فاصله بین اسلینگ مردانه پیشرفته ™، DNP، و دسته‌های عصبی- عروقی سدادی اندازه‌گیری شدند.

نتایج
DNP در هیچ یک از لگن‌ها از هیچ مسیر انحرافی تبعیت نکرد. فاصله میانگین از اسلینگ تا DNP 1. 4 میلیمتر بود. در 4 مورد از 12 نیم‌لگن، اسلینگ کاملاً در کنار DNP بود (0 میلیمتر). هیچ نشانه‌ای از آسیب عصبی توسط اسلینگ یا تروکار ]یک وسیله پزشکی و جراحی است که قسمت انتهایی آن تیز است[  در هیچ کدام از لگن ها یافت نشد. در همه شش لگن، فاصله‌ی بین اسلینگ و دسته عصبی- عروقی سدادی 30 میلیمتر یا بیش‌تر بود.

بحث

نه مروری بر ادبیات و نه نتایج پژوهش کالبد‌شناختی هیچ یک نتواستند توضیح دهند که چرا بیمار کلینیک در نتیجه ی جاگذاری پیشرفته™  اسلینگ نوروتمزیس ]شدیدترین نوع آسیب یک عصب محیطی است که باعث فلج عضلات، فقدان حسی و اختلال عملکرد دستگاه عصبی خودکار می‌گردد.[DNP داشت. از اینرو، محققان توضیحات احتمالی زیر را پیشنهاد دادند:

·نوروتمزیس DNP ممکن است در کلینیک های دیگر رخ داده باشد، اما توسط بیماران یا پزشکان در ادبیات پزشکی گزارش نشده است.

·در بیمار کلینیک، ممکن است DNP مسیری غیر‌عادی را در آلت تناسلی در پیش گرفته باشد، و بیش از پیش آن را مستعد آسیب نماید.

·ممکن است DNP بلافاصله پس از جاگذاری اسلینگ و زمانی که اسلینگ تحت فشار بود، آسیب دیده باشد.

·ممکن است جراح اسلینگ را به طور نادرستی قرار داده باشد.

محققان دو محدودیت را در این مطالعه تأیید نمودند. اول این‌که تنها شش جسد به کار رفته بود، که باز‌تولید عوارض نادر را دشوار می‌نمود.دوم این‌که هیچ یک از اجساد سابقه‌ی رادیکال پروستاکتومی نداشتند.

مهم‌تر این‌که تحقیق درون جانداری می توانست بینش عمیق تری را فراهم آورد. در ضمن، محققان تاکید داشتند که پزشکان و بیماران باید در هنگام انتخاب جراحی اسلینگ از این خطر مطلع باشند.

ISSM – Abstract – October 2015

Risk of Damage to the Somatic Innervation of the Penis during the AdVance™ Procedure: An Anatomical Study

Cornelis R.C. Hogewoning MD; Henk W. Elzevier MD, PhD; Rob C.M. Pelger MD, PhD; Milou D. Bekker MD, PhD; and Marco C. DeRuiter PhD

ONLINE: July 2, 2015 – The Journal of Sexual Medicine

DOI: 10.1111/jsm.12924